چگونه مي توان محبت واقعي به حضرت حجت عليه السلام را در دل قوي ساخت و بر فروغ آن افزود؟

راه عمده براي تقويت دوستي نسبت به امام زمان عليه السلام و تشديد حب به او، (معرفت) به آن حضرت است.

طبيعي است كه وقتي انسان چيزي را نشناسد وخواص آن را نداند ومراتب نياز خود را به آن، آگاهي نداشته باشد، آن را دوست نمي دارد، اما به عكس پس از شناخت نتايج وادراك احتياج خود به آن، نمي تواند آن را دوست نداشته باشد، وقتي انسان عظمت و شخصيت و مقام بلند كسي را بشناسد وخود را سراپا نيازمند به او ببيند، قهرا به او محبت پيدا مي كند و هرچه بيشتر به بزرگواري و فضائل آن شخص، وكوچكي و نياز خود، واقف شود، خواه ناخواه محبتش به آن شخص، شديدتر شده و توجهش به او فزوني مي يابد.

اگر شيعه اي، چنانكه بايد، شناخت و معرفت به مقام والاي حضرت حجت، ارواحناه فداه، پيدا كند، او را از بديها و ناپاكيها رهانده، به مكارم اخلاقي مي رساند، پس اي عزيز، اگر دوستي با امام زمان عليه السلام چون شمعي كم فروغ در گوشه ى شبستان دلت سوسو مي زند وكم و بيش گرفتار ناشايستگي ها وسيئات روحي هستي، در پي تحصيل معرفتش بكوش وچنانكه حق شناخت او است، او را بشناس، تا حب او، مانند خورشيدي تابان، بر همه ى وجودت پرتو افكند، قلبت را روشني ودلت را صفا بخشد، از گناهان نجاتت داده به فضائل و معنويات، نائلت گرداند و همه ى آثار ظلمت و تيرگي را از جانت بزدايد.

زيرا معرفت، پايه ى اصلي محبت است و محبت، عامل بزرگ اجتناب از گناهان و راه اساسي براي تهذيب نفس است، به همين جهت، در رواياتي كه از اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام رسيده روي مسئله ى شناخت، فوق العاده تكيه شده و معرفت خدا و رسول وائمه ى طاهرين، سلام الله عليهم اجمعين، اساس دين و راز رستگاري ابدي معرفي گرديده است.

يكي از وظائف مسلم مردم در زمان غيبت، شناختن حضرت حجت، ارواحناه فداه و(معرفت) به مقام والاي آن بزرگوار است، زيرا آنچه باعث نجات وموجب سعادت مي باشد وتخلف از آن، سبب زبان دنيوي واخروي وخسران ابدي مي گردد، (معرفت) آن حضرت است. چه آنكه بيگانگان با امام زمان عليه السلام، گرچه در عصر ظهور هم واقع شوند، اگر معرفت واطاعت پيدا نكنند، نفعي نبرده وفرجامي جز تيرگي وبدبختي نخواهد داشت

در كتاب (غرر الحكم ودرر الحكم) از امير مومنان حضرت علي عليه السلام روايت شده كه فرمودند:

(من مات علي فراشه وهو علي معرفة حق ربه ورسوله وحق اهل بيته مات شهيدا ووقع اجره علي الله سبحانه واستوجب ثواب مانوي من صالح عمله وقامت نيته مقام اصلاته سيفه فان لكل شيي اجلا لا يعدوه)

يعني هر كه در بسترش بميرد در حالي كه شناساي حق پروردگار خود ورسول او و حق اهل بيت رسول او، عليهم السلام، باشد، شهيد مرده و اجرش بر خداوند سبحان است، و ثواب آنچه را قصد كرده و در نيت داشته از انجام كارهاي شايسته، سزاوار گردد و نيت و قصد او، جايگزين شمشير زدنش باشد، پس براي هر چيز سر رسيد و وقت معيني است كه از آن تجاوز نكند

محقق وارسته، مرحوم آقا جمال الدين خوانساري، رحمة الله عليه، در جلد پنجم (شرح غرر ودرر) صفحه ى 436 در توضيح اين حديث شريف مي نويسد:

(هر مومني كه حق پروردگار خود و رسول او و حق اهل بيت رسول او را شناسد هرگاه بر رختخواب خود بميرد، او به منزله ى اين است كه شهيد شده باشد در راه خدا، و مزد او بر خدا لازم است و سزاوار گردد ثواب هر چه را قصد كرده كه بكند از عمل صالح، هرگاه عمر يابد، و از جمله اين است كه مستحق ثواب شهيدان گردد، زيرا كه چنين مومني، قصد او اين است كه هرگاه زمان حضور يكي از اهل بيت، صلوات الله وسلامه عليهم را در مي يافت كه به جهاد مي رفتند، در ركاب آن حضرت مي بود تا شهيد مي گرديد، چنانكه قصد و نيت، بلكه منتهي آرزوي شيعيان زمان غيبت حضرت (صاحب الزمان) صلوات الله و سلامه عليه، آن است كه چون زمان ظهور آن حضرت را دريابند، در ركاب آن حضرت باشند تا شهيد گردند، پس همان قصد و نيت هر يك، جانشين اين است كه او شمشير خود را از غلاف كشيده باشد و در ركاب آن حضرت جنگ كند، پس ثواب آن كار را خواهد داشت. (فان لكل شيء اجلا لا يعدوه)

ممكن است كه غرض از آن، دفع توهم اين باشد كه هرگاه كسي قصد و نيت او، اين باشد، پس چرا حق تعالى او را به قصد ونيت خود كه محض خير است، نرساند؟

پس دفع آن فرموده اند به اينكه هر چيز را از راه حكمت و مصلحت، در علم حق تعالى، وقتي باشد كه تجاوز از آن نكند، پس مرگ هر كسي نيز وقتي دارد كه از آن تجاوز نكند، پس تأخير آن تا رسيدن او به قصد خود، ميسر نيست، نهايت به اعتبار آن قصد ونيت، ثواب آنچه قصد كرده، به او تفضل خواهد شد.

وممكن است كه غرض، اميدوار كردن جمعي باشد كه در زمان غيبت معصوم باشند و اميد اين معني نداشته باشند تا اينكه قصد ونيت آن كنند، پس اميدوار فرموده باشند ايشان را به اينكه از براي ظهور (حضرت قائم) صلوات الله وسلامه عليه، نيز وقتي باشد كه از آن تجاوز ننمايد، پس نوميد نبايد بود وقصد ونيت شهادت در ركاب او را بايد داشت، تا اينكه اگر آن ميسر نشود، به ثواب آن برسند، والله تعالى يعلم.

يكي از وظائف مسلم مردم در زمان غيبت، شناختن حضرت حجت، ارواحناه فداه و(معرفت) به مقام والاي آن بزرگوار است، زيرا آنچه باعث نجات وموجب سعادت مي باشد وتخلف از آن، سبب زبان دنيوي واخروي وخسران ابدي مي گردد، (معرفت) آن حضرت است. چه آنكه بيگانگان با امام زمان عليه السلام، گرچه در عصر ظهور هم واقع شوند، اگر معرفت واطاعت پيدا نكنند، نفعي نبرده وفرجامي جز تيرگي وبدبختي نخواهد داشت، وبه عكس، عارفان به مقام والاي او ومرتبطان با ساحت اقدس حضرتش، گرچه دوران حضورش را هم نبينند، اما باطني نوراني وعاقبتي توأم با رستگاري خواهند داشت.

كسي كه بميرد وامامي نداشته باشد همانند مردم عصر جاهليت مرده، و هر كه از دنيا برود وعارف به امامش باشد زود يا دير انجام شدن اين امر (يعني ظهور دولت حقه ى آل محمد عليهم السلام) زياني به وي نرساند، كسي كه بميرد وامامش را شناخته باشد، همچون كسي است كه همراه قائم عليه السلام، زير خيمه ى آن حضرت باشد

در جلد چهارم كتاب (مرآت العقول) صفحه ى 186، به سند صحيح از (زراره) نقل شده كه گفت:

قال ابو عبد الله عليه السلام: اعرف امامك، فانك اذا عرفت لم يضرك، تقدم هذا الامر او تأخر

حضرت صادق عليه السلام فرمودند: امام خود را بشناس، زيرا هرگاه شناختي، تقديم يا تأخير اين امر، به تو زياني نرساند. يعني چه دولت حق وظهور امام عليه السلام زود فرا رسد وچه به تاخير افتد، براي تو يكسان است وضرر نكرده اي، اما زيان براي كسي است كه به امامش معرفت ندارد.

ودر صفحه ى 189 همان كتاب، از (فضيل بن يسار) روايت شده كه گفت:

سمعت ابا جعفر عليه السلام يقول: من مات وليس له امام قميتته ميتة جاهلية، ومن مات وهو عارف لامامه لم يضره، تقدم هذا الامر اوتاخر ومن مات وهو عارف لامامه كان كمن هو مع القائم في فسطاطه

شنيدم كه امام باقر عليه السلام مي فرمود: كسي كه بميرد وامامي نداشته باشد همانند مردم عصر جاهليت مرده، و هر كه از دنيا برود وعارف به امامش باشد زود يا دير انجام شدن اين امر (يعني ظهور دولت حقه ى آل محمد عليهم السلام) زياني به وي نرساند، كسي كه بميرد وامامش را شناخته باشد، همچون كسي است كه همراه قائم عليه السلام، زير خيمه ى آن حضرت باشد.

علامه ى مجلسي، رحمة الله عليه، در شرح اين حديث شريف، بياني دارد كه خلاصه اش اين است: (ليس له امام) يعني كسي كه امام زمانش را از ائمه ى هدي نشناسد، ومراد از (جاهليت)، ملتي است كه نه در آن معرفت خدا باشد ونه معرفت رسول او، صلي الله عليه وآله، ونه معرفت شرايع دين، چنانكه بيشتر مردم، قبل از بعثت رسول اكرم صلي الله عليه وآله اين چنين بودند، وبعد از وفات آن حضرت نيز اينگونه شدند، واين خبر، متواتر است به تواتر معنوي، بين خاصه وعامه.