شبي ساكت و دلگير

خودم بودم و قلبي كه زغم بسته به زنجير

و نزديك اذان بود

كه پيچيد به آفاق همه نغمه تكبير

نوشتند كه هنگام اذان دست به دامان خدا باش و مشغول دعا باش

كه باز است به درگاه الهي در رحمت و آن لحظه بود لحظه شيرين اجابت

شدم غرق عبادت

دو چشمم همه ام اشك شد و روي لبانم همه سوگند

كه يارب تو رهايم كن از اين بند

و گفتم به خدا بين دعايم

كه دلتنگ اذان حرم كرب و بلايم

همان جا كه دل از سوز فراغش شده بي تاب

همان جا كه زده دست به دامان زمين خوشه مهتاب

همان وادي سوز و عطش و درد

همان وادي شرمندگي آب

همان وادي پاك حرم حضرت ارباب

همان جا كه زمينش همه نور است

پر از شور و شعور است!

حماسه است!

غرور است!

شرمنده تر از وادي طور است...

و فرش حرمش از پر حور است

و بر مهدي زهرا  همه شب راه عبور است

همان جا كه حرم خانه دلهاست

و عشقش همه در آب و گل ماست

زيارتگه زهراست!

عبادتگه موسي است

دخيل حرمش حضرت عيسي است

و زيباست خدا محو تماشاست

كه يك سو حرم شاه و يك سو حرم حضرت سقاست

مكاني كه قدم رنجه نمودست گل ياس

تمامش كند از عشق و احساس

به لبهاش بود ذكر ابالفضل و درياي دو چشمش همه الماس

همان كعبه كوچك كف العباس

مكاني كه در آن عشق زند موج

همان جا كه زند پر به هوايش دل من هر دم و هر شب

همان جا كه به هر جاي زمينش  هست

نشان از قدم محترم حضرت زينب

همان خاك كه هم بدر و احد خندق و احزاب و حنين است

كه دل از عالم هستي بربايد خيابان بهشتي كه

 معروف به بين الحرمين است

1